Een Buitenaards Wezen Op Een Vreemde Planeet.

Soms bereikt je een bericht dat je niet wilt horen. De klap in je gezicht komt atlijd harder aan dan dat je verwacht. Het drukt je met je neus keihard op het feit dat je hier maar 'even' bent. Met wat geluk is dat een jaar of 80, 90... Dan is het eigenlijk wel een beetje op. 

Zo zie je elkaar, en van het ene op het andere moment niet meer. Gewoon door pure pech. Het is altijd de pech die het wint...

De wereld wordt voor mij steeds een stukje kleiner... Alles wat vertrouwd was valt langzaam maar zeker weg. Tot uiteindelijk ik alleen overblijf en ook wegval, ruimte achterlatend voor anderen om op deze planeet rond te scharrelen. De egoïstische gedachte "waarom ik niet vóór iedereen sterf, dat scheelt een hoop ellende", borrelt regelmatig op.

Mijn leven is niet zoals dat van anderen die het makkelijker af schijnt te gaan. Mijn leven bestaat uit "moeilijk". En hoe ik ook eet van dat bord, het mij voorgezette bord "moeilijk" wil maar niet leegraken. De voorzienigheid heeft mij dat bord voorgezet en ik zál het eten, ik kan het niet opzijschuiven want dan wordt het net zo hard teruggezet. "Dooreten jij! Je moeilijk is nog lang niet op!" "Maar ik kán niet meer!" "Niks mee te maken! Dooreten!"

Het schijnt ingeboren te zijn. Alhoewel veel van dat "moeilijk" ook voor een deel aan mezelf ligt, eigenwijs als ik kan zijn, wat natuurlijk consequenties met zich meebrengt die eh... moeilijk zijn. Want; waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Mijn babytijd begon al moeilijk (mishandeling), mijn peutertijd was ook moeilijk (kregen mij niet zindelijk), mijn kleutertijd was moeilijk (voer voor psychologen), mijn kinder- en pubertijd waren dat ook... Dus is het niet moeilijk te raden hoe mijn verdere leven eruit zag...

Datgene waar ik aan erg aan hing en me aan kon optrekken was mijn familie. Mijn streng doch rechtvaardige pleegvader en hypocriete moeder, die me opvoedden op een bed van leugens en bedrog, naar ik later leerde, waren hoe gek ook mijn steun en toeverlaat. Ik kende niets anders dan deze wezens. Verder was er nog een 'zus' (eigenlijk een tante) die later uit huis trouwde, waar ik véél mee omging, en een oudere tante, een oudere zus van de 'zus' die thuis nog rondliep. En... er was nog een tante (ook een zus van die andere twee zussen) die mijn eigen moeder (biologische versie) bleek te zijn. Is het allemaal nog te volgen? 

Mijn jeugd herinner ik me ondanks moeilijk ook als een warme geborgen periode, het waren de jaren 70 waarin ik opgroeide en bij ons thuis was het altijd gezellig, zeker op zondag als de kinderen kwamen. Ik hang nog steeds aan die herinneringen. Zeker waar het gaat om mijn 'zus' en haar man, zij hadden een huishouden waar alles kon en mocht binnen bepaalde grenzen en er werd ook nergens moeilijk over gedaan. Zij hebben twee fantastische kinderen op de wereld gezet en deze zijn beide goed gelukt.

Zoals ik in het begin al zei; de pech wint het altijd. Ik ben nu op een punt aangekomen dat ik 'geen' familie meer heb want ze zijn allemaal vertrokken naar een andere wereld. Ik blijf achter als een buitenaards wezen op een vreemde planeet. Ik zie ineens een wereld die ik niet ken, een onwerkelijke wereld met voor mij totáál vreemde wezens, waar ik niets mee heb. Wat doe ik hier nog? Waar leef ik nog voor? Ik zit gewoon mijn tijd uit op deze planeet en probeer mijn weg te vinden in een voor mij inmiddels surrealistische wereld... Een maatschappij die ik niet meer terug ken en die met het jaar onverschilliger lijkt te worden...

Tijd om naar huis te bellen...

Wolf.