Baker's The Name, George Baker.

Hij Móét! Hij moet genoemd worden!
Het moet gewoon! Voor mij is deze man groter dan Elvis Presley ooit kon zijn, zal zijn of postuum nog worden kan... Niemand die het weet, zeker de jongere generaties niet. Zij zullen het misschien afdoen als "Nedergezeik". Maar hebben ze ooit echt de moeite genomen om eens écht naar deze Hans Bouwens te luisteren? Zeker in deze tijd van streaming, iPod, en Mp3-spelers die tegenwoordig in 'smartphones' zijn ingebouwd, is de oude vertrouwde vinylplaat een verademing. En dáár schuilt George Baker...! Met een fenomenaal goede stem, doordachte melodieën en teksten... 

Niemand heeft het door, niemand maalt ernaar. Maar Hans Bouwens, ofwel, George Baker (Lidl, jawel, ook ik doe daar mijn boodschappen! YES!!) heeft zich helemaal opgewerkt van lijnoperator in een frisdrankenfabriek tot een fantastische singer/ songwriter avant la lettre. Nog voordat ik uit de luiers (1968) was besloot Hans dat het tijd werd voor wat anders!

Zijn ideeën bleken levensvatbaar... (Little Green Bag ('69)), en commercieel erg interessant! Het was een opstap naar een carrière waar velen alleen maar van kunnen dromen... Hans was gedreven... Wist de mensen te ráken met zijn stemgeluid, wat getypeerd kan worden als "emotioneel betrokken" (Mama, Oh Mama). Temeer daar zijn vroegere songs in zijn algemeenheid getypeerd werden als 'protest-liederen'... Op de een of andere manier ook maatschappelijk betrokken: "Fly Away Little Paraquayo"('74), "Una Paloma Blanca"('75), "Mañana"('76) (Slavernij, Gevangenschap). Al deze nummers dragen een tragiek in zich die alleen George Baker kan vertalen in emotie.

De voornoemde nummers schalden in mijn vroege jeugd regelmatig uit de jukebox in het café waar ik met mijn familie vrij vaak kwam, het was zowat het enige vertier in die dagen... "They said, you're just an Indian, no better than a beast. Only good for working like a slave." Wow... Als kind was ik al sterk in taal. Dus deze frase hakte er wel even in. Als kind hoor je niet van dit soort maatschappelijke issues af te weten, edoch het 'leed' was al geschied voor mij. Fly Away Little Paraquayo, is nog járen in mijn hoofd blijven hangen door twee factoren in het nummer; A) De zeer sterke melodielijn en akkoordgang, en B) het slot waarin Lida Bond als een soort zingend engelenkoor de welhaast Goddelijke verlossing inleidde, van het lijden...

Dieper de jaren 70 in werden de nummers meer 'up-tempo' "Wild Bird", "Morning Sky", "Rosita", en, als ik mijn wijlen moeder moet geloven; "Sing For The Day" wat een goed doel ondersteunde ten tijde van "Het Jaar Van Het Kind (1979). Nou vráág ik u; wat weet een kind van 11 nou van de agenda van UNICEF?? Niks dus! George Baker kende ik uit de jukebox van het café, alwaar hij ooit dat 'zielige nummer' met op het eind 'engelengezang' (Fly Away Little Paraquayo) uit een zwart plastic schijfje liet schallen, maar de man heeft een dermate bijzonder, pakkend stemgeluid dat zó herkenbaar is, dat ik die single wilde hebben! Samen met Luv's "Casanova" en Sandy's "Teddybeer" ging George Baker's "Sing For The Day" naar huis met mij, voor mijn elfde verjaardag. Blij!

Schot in de roos: "Sing For The Day" is geschreven als een up-tempo 'feelgood-song' en dat ís het dan ook! Terneergeslagen? Zet dat maar op en, 'low-and-behold!' De zon gaat vanzelf schijnen in je hoofd! De andere kant van die single is al nét zo mooi! Spreekt van hoop geloof liefde en bevrijding, gegoten in één nummer. Wáár komt het toch vandaan? Als je dergelijke teksten, ánders dan het gangbare "I loved you so, now you're gone.." kunt schrijven, dan is er iets anders aan de hand dan 'creative production in name of the holy record contract!"

Dan heb je een roeping... Een verborgen talent om mensen wat mee te geven. Er is méér in het leven dan "Sex and Drugs and Rock 'n Roll!"... George Baker gooit niet per se met seks, maar het is wel aanwezig... Maar als je niet luis-tert, hoor je het ook niet, hè?! Het is toch aanwezig in zowat elke latere 70's/80's song maar op een héél subtiele, tedere manier. Hey, kom daar eens om tegenwoordig, respect voor de vrouw of haar wezen?!

De magie van George Baker is; zingen op zó'n manier dat bij jou de emotionele snaren gaan trillen. Nu is dat voor Hans niet zo moeilijk, want de "Meester van de Melancholie" weet per-fect welke akkoordschemas en -gangetjes, de traantjes doen opwellen bij me. "Sail In The Wind" (78') 'Some people never see the light, they search until the day they die... Some people only smile and let it be...' (Wáán-zin-nig!! Op dit soort zinnen bréék ik gewoon en kun je me letterlijk opdweilen...)

George Baker is mijn Elvis Presley. Ik heb meer met George Baker dan met Elvis, en andersom zal Hans meer hebben met Elvis. Elvis bepaalde mijn levenssfeer niet, ben ik te jong voor. Mijnheer Bouwens bepaalde mijn levenssfeer wél! En voor een groot deel ook nog. Mijn smaak in muziek is breed... Ik kan goed een potje flippen op een Dark Metal track, maar daar blijft het dan bij, Jazz? Heerlijk! Een goed Jazznummer kan heel relaxend werken op je gemoed na een drukke dag. Stampen doe ik met de Nolan Sisters, Modern Talking, of Boney M en Dead or Alive.

Maar als ik wil reflecteren, relativeren en essentie wil... Dan moet ik bij mijnheer Bouwens zijn... God vind ik daar ook. In zijn muziek. De melodieën, de tekst en de zang. God gaf ons Hans Bouwens, het merk George Baker (Selection) én een fantastische schat aan muziek en teksten die door het volk sterk ondergewaardeerd werden en worden, want "mwah..." De man is denk ik een creatieve duizendpoot, weet uit elk gegeven wel een tekst te distilleren die reflecteert en meteen de essentie pakt. Muziek eronder en voilà! En dit al 50 jaar lang... De man heeft een ongelofelijk aantal albums en singles geproduceerd.

Ik durf het "merk" George Baker moeiteloos in de rij van de groten der aarde te plaatsen, die er -wie kent ze nog- helaas niet allemaal meer zijn; Nana Mouskouri, Vicky Leandros, Demis Roussos, Mireille Matthieu, Elvis Presley, Frank Sinatra, Dame Shirley Bassey, Roberta Flack, Barbra Streisand... Moet ik nog doorgaan? George Baker is gewoon dé, en zeker mijn Nederlandse Elvis Presley...

Surrender!

Wolf.